اختلالات ارتباطی شامل مشکلات مربوط به گفتار، زبان و ارتباطات است که مهارتهای ارتباطی را از فرد سلب میکند. در واقع میتوان گفت اختلالات ارتباطی نوعی ناتوانی است که میتواند از یک لکنت زبان ساده تا استفاده از کلمات اشتباه در زبان و گفتار برای برقراری ارتباط را در بر گیرد.
البته این بیماری تنها منوط به اختلالات زبانی نیست و میتواند شامل اختلالات دیگر مانند بینایی، شنوایی و سایر اختلالات مشخص و نامشخص دیگر نیز باشد. انواع زیادی از اختلالات ارتباطی وجود دارند، اگر میخواهید در مورد اختلالات ارتباطی بیشتر بدانید تا ادامه این مطلب همراه ما باشید.
اختلالات ارتباطی در انواع مختلفی تقسیمبندی میشوند:
اختلالات زبان بیانی؛ صحبت کردن را دشوار می کند.
اختلالات ترکیبی زبانی-دریافتی؛ درک زبان و گفتار را دشوار میکنند.
اختلالات گفتاری؛ بر صدای شما تأثیر میگذارند. آنها عبارتند از:
اختلالات زبانی؛ بر نحوه استفاده از گفتار یا نوشتار تأثیر میگذارند. آنها عبارتند از:
اختلالات شنوایی؛ توانایی استفاده از گفتار و یا زبان را مختل میکنند. فرد مبتلا به اختلال شنوایی را میتوان در برابر صداهای سخت ناشنوا توصیف کرد. ناشنوایان نمیتوانند به شنوایی به عنوان منبع اصلی ارتباط اعتماد کنند. افرادی که مشکل شنوایی دارند میتوانند هنگام برقراری ارتباط فقط از شنوایی استفاده محدود کنند.
اختلالات پردازش مرکزی؛ بر چگونگی تجزیه و تحلیل و استفاده از سیگنالهای شنوایی توسط فرد تأثیر میگذارد.
در بسیاری از موارد، دلیل ایجاد اختلالات ارتباطی مشخص نیست. اختلالات ارتباطی ممکن است عارضهای اکتسابی یا تکاملی باشد. دلایل آن عبارتند از:
اختلالات ارتباطی در بین کودکان رایج است. براساس گزارش موسسه ملی ناشنوایی و بیماریهای ارتباطی، ۸ تا ۹ درصد از کودکان دارای اختلال صدا در گفتار هستند. این مقدار در بین کودکان کلاس اولی به ۵ درصد میرسد.
البته اختلالات ارتباطی در بین بزرگسالان نیز رایج است. در ایالت متحده آمریکا حدود ۷.۵ میلیون نفر در استفاده از صدایشان مشکل دارند. علاوه بر آن حدود ۶ تا ۸ میلیون نفر، از برخی عارضههای زبانی رنج میبرند.
بیمارانی با جراحات مغزی، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این اختلالات هستند. به هر حال بسیاری از عارضهها خود به خودی اتفاق میافتند که میتواند شامل حمله زبان پریشی یا آفازی باشد که به معنی ناتوایی در استفاده یا درک زبان است. حدود یک میلیون نفر در ایالت متحده آمریکا به این بیماری مبتلا هستند.
علائم اختلالات ارتباطی به نوع و دلیل ایجاد اختلال بستگی دارد که میتواند شامل موارد زیر باشد:
تشخیص صحیح اختلالات ارتباطی ممکن است نیازمند مشارکت چندین متخصص باشد. ممکن است آزمونها را پزشکان خانواده، متخصصان اعصاب و عصب شناسان زبانی-گفتاری انجام دهند. آزمونهای معمول عبارتند از:
افراد مبتلا به اختلالات ارتباطی میتوانند از روش گفتاردرمانی استفاده کنند. درمان اختلالات ارتباطی به نوع و شدت اختلال بستگی دارد. دلایل ریشهای همچون عفونتها را میتوان قبل از شروع درمان، معالجه کرد. بهترین تصمیم در مورد کودکان، شروع هرچه زودتر درمان است. یک آسیب شناس زبانی-گفتاری میتواند در بهبود نقاط قوت بیمار کمک کند. درمان میتواند شامل تکنیکهای مفید و چارهساز برای بهبود مهارتهای ضعیف باشد. گزینههای ارتباطی جایگزین همچون زبان اشاره را نیز میتوان آموخت.
گروه درمانی میتواند به بیماران این امکان را بدهد که مهارتهای خود را در محیطی امن بسنجند. بهتر است، مشارکت به صورت خانوادگی باشد.
عوامل متعددی همچون شدت و دلیل ایجاد اختلال، میتواند میزان تغییر و بهبودی ممکن را محدود کند. برای کودکان، پشتیبانی همه جانبه والدین، آموزگاران و متخصصین زبانی و گفتاری میتواند مفید واقع شود. در مورد بزرگسالان نیز، خود انگیزشی میتواند عامل مهمی باشد.
راههای خاصی برای پیشگیری از ابتلا به اختلالات ارتباطی وجود ندارد. با اجتناب از خطرات شناخته شده مانند هرچیزی که موجب جراحات مغزی میشود، یا کاهش احتمال بروز سکته با داشتن سبک زندگی سالم، میتواند مفید باشد. بسیاری از اختلالات ارتباطی بدون دلایل شناخته شدهای رخ میدهند. زمانی که کودکان مشکوک به داشتن اختلالات ارتباطی باشند، بایستی هر چه سریعتر برای تشخیص به پزشک مراجعه شود.